W tym sezonie zdecydowanie więcej myśliwych zdecyduje się zapolować na grzywacze. Minister Klimatu i Środowiska pod naporem organizacji antyłowieckich opóźnił o dwa tygodnie rozpoczęcie polowania na kaczki.
Wielka szkoda, że nie udało się przekonać ministra, aby sezon na grzywacza przyspieszył choćby o tydzień. 15 sierpnia wiele gołębi już odlatuje i cieszą przez całą jesień i zimę myśliwych z Niemiec, Francji i Hiszpanii.
Szybkie i trudne
Jeśli jeszcze próbowaliście polować n dzikie gołębie to bez wątpienia warto. Pierwszym krokiem to rozpoznanie tras lotów z noclegowisk na żerowiska. Dlatego jeszcze przed sezonem warto najlepiej o świcie objechać łowisko i zaobserwować, na których polach ptaki żerują. Grzywacze spotkamy na ścierniskach i grochu, który jest dla nich prawdziwym rarytasem.
Wybierając miejsce rozglądamy się za dogodnym stanowiskiem, ponieważ przy tym polowaniu kluczowe znaczenie ma dobre maskowanie. Doskonały będzie samotny krzew. My z kolegami zawsze wykorzystujemy ogrodzenie transformatora, do którego przywiązujemy siatkę maskującą. Powinno się zasłonić twarz i zamaskować ręce. Czujne grzywacze wypatrzą każdy błysk. Do samego końca należy siedzieć bez ruchu za zasłoną.
W polowaniu na grzywacze można wykorzystać bałwanki. Na początek wystarczy nam 10–15 sztuk. Imitują zarówno żerujące, jak i strażujące grzywacze. Jeśli ich nie mamy w trakcie polowania możemy dostawiać ustrzelone sztuki. Nie rozrzucamy ich bezmyślnie. Powinny stać łepkiem w kierunku wiatru, a „nasze” stado powinno tworzyć literę V.
Rozstawiamy bałwanki, lub upolowane sztuki około 20 metrów od naszego stanowiska. Zabieramy stołek i amunicję nr 5 lub 6. Nasza dubeltówka powinna mieć mocne czoki, bo strzały do grzywaczy są szybkie i trudne. Jeżeli się nam poszczęści, to do domu wrócimy z prawdziwym kulinarnym skarbem. Bo nie znam nic smaczniejszego nad pieczonego grzywacza.
Królewski rosół
Przez wieki potrawy z upolowanego ptactwa królowały na myśliwskich stołach. Najbardziej wykwintne dania powstawały z bardzo małych ptaszków. Dzisiaj polowania na przepiórki, kwiczoły, derkacze, bekasy czy paszkoty przeszły do historii. Pozostały nam bażanty, gęsi, kaczki i grzywacze, z których można przygotować pożywny, delikatny i niezwykle aromatyczny rosół.
Oskubane tuszki należy dobrze wymoczyć przez kilka godzin w zimnej wodzie, a następnie włożyć do wrzątku i chwilę gotować. Całość wylać, a mięso jeszcze raz opłukać. Gotując rosół musimy uwzględnić wodę, która wyparuje, dlatego wlewamy jej o około 1/3 więcej. Wodę solimy i przyprawiamy zielem angielskim, liściem laurowym i pieprzem. Oprócz włoszczyzny dajemy plastry przysmażonej cebuli na patelni. Jeśli mamy do dyspozycji wątróbkę i serduszko grzywacza, to podsmażamy je na maśle i dodajemy do rosołu.
Jeśli mamy tylko jedną tuszkę możemy dodać kawałek płowej z kością. Ugotowane mięso obieramy z kości i mielimy dodając masło, żółtka, suszone prawdziwki. Z takiego farszu robimy pierożki, które po ugotowaniu w osolonej wodzie podajemy w rosole. To naprawdę królewskie danie!
Krzyczą z piekarnika
Jednak najsmaczniejsze grzywacze to pieczone. Wielu myśliwych przez cały sezon zbiera w swoich zamrażarkach tuszki gołębi, aby starczyło ich na dużą brytfankę.
Marynujemy je w bejcy warzywnej z oliwą, czerwonym winem, sokiem z cytryny, pieprzem, zielem angielskim, liściem laurowym. Doprawimy łyżką miodu i trzymamy gołębie w lodówce przez dwa dni. Po tym czasie napychamy je kwaśnymi jabłkami z masłem i solimy. Tuszki owijamy plastrami boczku, a po godzinie „krzyczą” z piekarnika, że są gotowe.